«Αυτά περί του χαρακτήρα του· όσον δε περί της εμφανίσεώς του, αυτή μαρτυρούσε ευγένεια. Το βλέμα του ήταν εύχαρες και φωτεινό, τα φρύδια όχι πυκνά και επισκιάζοντα, ούτε γυναικεία σε ίσια γραμμή, αλλά ανασηκωμένα επιδεικνύοντας το αγέρωχον του ανδρός· τα μάτια του δεν ήταν βυθισμένα στις κόγχες δείγμα επιβουλής και πανουργίας, ούτε και προέβαλλαν ως δείγμα χαυνοσύνης, αλλά απαστράπτοντα με ανδροπρεπή τρόπο· το δε πρόσωπο ως χαραγμένο από διαβήτη διέγραφε τέλειο κύκλο και συναντούσε τους ώμους με το στοιβαρό μέτριας έκτασης λαιμό.
Το στέρνο του δεν ήταν ούτε προτεταμένο ούτε βυθισμένο, σα να κρεμόταν πάνω του τροποντινά, αλλά είχε την αίσθηση του μέτρου όπως και τα μέλη που συνηρμόζοντο πάνω.
Το ύψος ήταν κάτω του μετρίου και αρμονικό ως προς τα επιμέρους· δεν τον ξεχώριζες από κάποιον άλλο αν τον συναντούσες ξεπεζεμένο. Πάνω στο άλογο όμως έδινε μία έντύπωση απαράμιλλη· διότι θύμιζε τους αδριάντες που στήνουν οι γλύπτες κάθως οι ιππείς τους έχουν την ίδια στάση. Όταν διαφέντευε το άλογό του και εφορμούσε στην επίθεση ήταν όρθιος και ακλόνητος στη σέλλα, κατηφορίζοντας και ανηφορίζοντας το ίδιο, και όταν άλλαζε άλογα πηδούσε στον ούρανό σα να είχε φτέρα, καθώς ίππευε και αφίππευε με την ίδια μεγαλοπρέπεια.
Δεν μιλούσε πολύ. Οι φράσεις του δεν ήταν ολοκληρωμένες ούτε επί μακρόν. Μάλλον τις διέκοπτε, κοφτά και όποτε ήθελε. Γελούσε τρανταχτά και εσείετο μαζί το κορμί του. Αυτός ο βασιλεύς νομίζω ήταν ο μακροβιότερος, αφού από τη γέννηση του μέχρι τα είκοσι χρόνια συμβασίλευσε με τον πατέρα του και το Νικηφόρο Φωκά και μετά με τον Ιωάννη τον Τζιμισκή· εἶτα δη δύο πρός τοῖς πεντήκοντα ἔτεσι τήν αὐτοκράτορα ἔσχεν ἀρχήν.»
Μιχαήλ Ψελλός, «Χρονογραφία»
Αυτοκρατορικό κράνος, 7ος, Brooklyn Museum
Ἑλληνική Ἱστορία 
Ένα Σχόλιο Προσθέστε το δικό σας