Ἐγκώμιον

Τη μοναδική περιγραφή της Άννας Κομνηνής, τη δίνει ο Γεώργιος Τορνικίος στο Εγκώμιόν του:

«Τα μάτια της ήταν καλοσχηματισμένα και έλαμπαν χαρωπά· δεν κινούνταν ασταμάτητα, σημείο ταραγμένης ψυχής, ούτε ήταν στάσιμα και νωχελικά πέραν του συνηθισμένου, δείγμα νωθρότητας, αλλά ζωντανά και εύστροφα καθώς ερευνούσε το χώρο και συνήθως σταθερά και συγκεντρωμένα. Τα φρύδια της ήταν κυρτωμένα σαν το ουράνιο τόξο· η μύτη ευθεία, ελαφρά λυγίζουσα προς τα χείλη, μικρά στο πρόσωπο και αρμονική· τα χείλη της σαν κλειστά μπουμπούκια ρόδου, θύμιζαν το βαθυκόκκινο σειρίτι του Άσματος Ασμάτων. Ολόλευκη σαν το μαλλί· καθώς τα μάγουλά της σκίαζε ελαφρό ερύθημα ως τη μεγάλη ηλικία. Το πρόσωπό της καθ’ ολοκληρίαν σχημάτιζε τέλειο κύκλο ως χαραγμένο από διαβήτη.Το κεφάλι της ατένιζε στον εύμηκη λαιμό, οι ώμοι ήταν αρμονικοί, τα πόδια και τα χέρια ελαφρά· η όψη αρμονική ώς προς τα ίδια και τα μέρη. Το σώμα της ήταν σαν λύρα ή καλοκουρδισμένο λαούτο, ένα καλό όργανο γιά μία αγαθή ψυχή»

Ὡς λύρα τις ἦν αὐτῇ τό σῶμα ἤ ὡς κιθάρα συνηρμοσμένη, ψυχῆς ἀγαθῆς ἀγαθόν τεκτονηθέν ὄργανον

Λόγος ἐπί τῷ θανάτῳ τῆς πορφυρογεννήτου κυρᾶς Ἄννης τῆς καισαρίσης, 1153

«Τα χείλη σου είναι σαν σειρήτι κόκκινο και θελκτική η λαλιά σου,
τα μάγουλά σου μέσ’ από το πέπλο σου σαν δυο μισά ροδιού» – Ἀσμα Ἀσμάτων.
Étienne Adolphe Piot, Femme dans un Manteau, 1871