Όπως έχει αναφερθεί Ρωμαίοι, Γραικοί, Graeci, Έλληνες για τους λογίους, είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες ήδη από τον 15ο. Και έτσι διατηρήθηκε εώς τον 19ο αιώνα. Ο Αλή Πασάς στο φιρμάνι (μπουγιουλουρτί) για την ίδρυση μοναστηριού υπέρ του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού τo 1813 γράφει:
«Βεζύρ Ἀλῆ πασᾶ. Ἀπό τοῦ Ὑψηλότατου.
Εἰς Ἰνσᾶς Ρ ω μ α ῖ ο ι, ναχιγιέ τοῦ Μπερατίου, Μωζακιάριδες καί Βλάχοι, χωριά τσιφλίκα.
Σᾶς φανερώνω, ὅτι γιά ὄπου ἔβαλα ἐπίτροπο, διά νά μοῦ φιάσῃ τό Μοναστήριον τοῦ πάτερ Κοσμᾶ, καί ἐβοήθησα καί ἐγώ ἄσπρα, καί νά βοηθήσετε καί ἐσεῖς, καθώς θά σᾶς πῇ ὁ Δεσπότης, καί νά φιασθῇ αὐτό τό Μοναστήριον. Καί ὅποιος νά μή βοηθήσῃ, θέλει μοῦ ἀπομείνει τό χατῆρι, καί ὑστερον θελά να πληρώσετε διπλᾶ. Κἀθώς σᾶς προστάζω ἔτσι νά ἀκολουθᾶτε ἐξ ἀποφάσεως.
Ἐν Ἀργυροκάστρῳ τήν 12 Σεπτεμβρίου 1813»
Και το 1814 σε απαντητική:
«Αλῆς·
Χαΐρ Δουατζίδες μου Μητρόπολη τοῦ Βερατίου, καί Κόλη Μήτου καί Χατζῆ Γιάγκου σᾶς χαιρετῶ καί σᾶς φανερώνω, ὅτι ἐκατάλαβα τά ὅσα μοῦ γράφετε καί ἔγινα βακούφης καί ἀπό τόν ἠγούμενον, καί τό ἔκαμα χάζι πολύ, ὅπου ἐγίνατε μουκαέτηδες διά τόν πάτερ Κοσμᾶ, γιά ὅπου ἔρχεται τώρα αὐτοῦ ὁ ἠγούμενος καί ὁ Νικόλαος μαζί μέ τόν πρωτομάστορα, καί νά βάλετε νά φθιάσῃ τούς ὀντάδες καί κουλοῦρι τοῦ μοναστηρίου, ὁπου θά γείνῃ τεκμῆλι ἀπό ὅλα τα μαναστήρια, καί ὅτι τώρα μέ τό ἔλθιμο θελά ἔλθω ἐκεῖ καί θέλω νά τό εὔρω ἕτοιμον· μονάχα νά πασχίσετε ὅλοι Σας νά φτάσητε καί ὅλοι οἱ
Ρ ω μ α ῖ ο ι τοῦ Βερατίου νά βοηθήσουν μικροί τε καί μεγάλοι, καί γράφω τοῦ Ἰβραήμ Ἀράπη διά νά σᾶς κάμῃ μουσααδέν σέ κάθε δουλειά, καθώς σᾶς γράφω νά κάμετε καί ὑγιαίνετε.
1814. Σεπτεμβρίου 12, Ἰωάννινα»
Ιωάννινα, γκραβούρα, 1820
Κοσμάς ο Αιτωλός, Μιχαήλ Γ. Τρίτος
Ἑλληνική Ἱστορία 