Τον 9ο αιώνα η Αυτοκρατορική ιδεολογία είναι αρκετά συμπαγής. Από την πληθώρα Χρονικών που έχει διασωθεί εώς τότε, «Ἀπό Κτίσεως Κόσμου», γινεται ενδεικτική η κοσμοθεωρία των Βυζάντιων.
Tο Έτος Κόσμου αποτελεί την αντίληψη στη Ρωμανία η οποία χρονολογεί τη δημιουργία την 1η Σεπτεμβρίου 5509 π.Χ. Ο Γ’ Κανόνας της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου αναφέρεται στην τρέχουσα χρονολογία «τῆς πεντεκαιδεκάτης τοῦ διελθόντος Ἰανουαρίου μηνός, τῆς παρελθούσης τετάρτης Ἰνδικτιῶνος, ἔτους ἐξακισχιλιοστοῦ ἐκατοστοῦ ἐννάτου», δηλαδή του έτος 6199 από τη δημιουργία του Αδάμ που αντιστοιχεί στο έτος 691 μ.Χ.
Συνεπακόλουθα τα Χρονικά ακολουθούν όλα τα γεγονότα, αρχής γενομένης ταύτης, εώς τον βασιλεύοντα. Μνημονεύονται συχνά και κατ’ επανάληψη οι Ασσύριοι βασιλείς, οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι εξεχόντων των Δαυΐδ και Σολομώντος, οι Πέρσες, οι Έλληνες εξέχοντος του Αλεξάνδρου του Μεγάλου και τελικά οι Ρωμαίοι, εξέχοντος του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Αυτή η σειρά αποτελεί τη νομιμοποίηση της διαδοχής του Βασιλέα των Ρωμαίων ως οικουμενικού ηγεμόνα, κύριο της επίγειας βασιλείας.
Οποιαδήποτε άλλη αρίθμηση και χρονολογική αναφορά είναι «ψευδῆς», «ἀσεβῆς». Ο Θεοφάνης ο Ομολογητής πχ τον 9ο, σχολιάζει τα «ψεύδη» του Μανέθωνα που σύμφωνα με την Αιγυπτιακή γενεαλογία πηγαίνει πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω.
H τελετουργία στο Βυζάντιο απεικόνιζε αυτή τη διαδοχή· γράφει ο Hārūn Ibn Yaḥyā το 912 στην εορτή του Λέοντα του Σοφού:
«Όταν ο Αυτοκράτορας κάθεται στη χρυσή του τράπεζα, σερβίρεται με τέσσερα διαφορετικά πιάτα, το καθένα προσερχόμενο σε διαφορετικό αρματίδιο. Το ένα από αυτά τα πιάτα στολισμένα με μαργαριτάρια και ρουμπίνια, λένε, άνηκε στο Σολομώντα υιό του Δαυΐδ (alayhi s-salām, ας ευτυχή εν ειρήνη)· το άλλο επίσης διακοσμημένο στον Δαυΐδ (ας ευτυχή εν ειρήνη)· το τρίτο ακολούθως στον Αλέξανδρο και το τέταρτο στον Κωνσταντίνο.»
Από τα τέλεια διατηρημένα ψηφιδωτά της μονής Οσίου Λουκά, Δίστομο, 11ος
Ἑλληνική Ἱστορία 