Τουρμπάνια

Ο ψευδο-Κωδινός στο «Περί ὀφφικιαλίων τοῦ Παλατίου Κωνσταντινουπόλεως» τον 14ο, μας πληροφορεί ότι ο Βασιλέας των Ρωμαίων «αναγνωριζεται σε Ανατολή και Δύση» ως διάδοχος του Αλεξάνδρου του Μέγα και του Κωνσταντίνου. Το ίδιο ευρίσκεται και στην αλληλογραφία των Ιλκανιδών Μογγόλων και Μαμελούκων της Αιγύπτου με την Κωνσταντινούπολη τον 14o (Al-Masāq, 16/1, 2014), όπου ο Αυτοκράτωρ είναι ο διάδοχος του Iskander.

Οι πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ της Αυτοκρατορίας, πρώην υπερδύναμης, και του παγκόσμιου Ισλάμ είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα. Κάτωθεν ο πρωτοσπαθάριος Σκεπίδης, κτήτωρ της εκκλησίας της Καππαδοκίας Karabaş Kilisesi το 1065. Είναι η καλύτερη απεικόνιση του τουρμπανιού που αποτελούσε μερός της εμφάνισης των Ρωμαίων/Ρωμιών από τους Σκοτεινούς αιώνες.
Φαίνεται να κάνουν την εμφάνισή τους στην Ανατολία τον 8ο αιώνα και μετά να εξαπλώνονται σε όλη την Αυτοκρατορία. Σταθμός στις ενδυματολογικές επιρροές εξ Ανατολών φαίνεται να είναι ο 9ος και η βασιλεία του Θεοφίλου. Καθ’ όλο τον 9ο αιώνα αρκετές πρεσβείες μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Βαγδάτης έφεραν ελληνικά βιβλία και δασκάλους στο μουσουλμανικό κέντρο και ανατολικό στυλ στις αυλές της Ρωμανίας. Ο Θεόφιλος χτίζει τα ανάκτορα του Βρύου όμοια με τους τρούλους της Βαγδάτης και σύμφωνα με τις οδηγίες του απεσταλμένου Ιωάννη Γραμματικού. Ακολούθως επιχειρεί, πιθανώς το 830, μία «ενδυματολογική μεταρρύθμιση» προς το ανατολικότερον.

Η οποία είναι εμφανής στον Σαρακηνό Ibn Baṭūṭah, επισκέπτη στην αυλή του Ανδρόνικου Παλαιολόγου τον 14ο, που παρατηρεί ότι οι άνδρες και περισσότερο οι γυναίκες φορούν καπέλα και μεγάλα πολύχρωμα τουρμπάνια «με ήλιο και βροχή» – όπως και σε πληθώρα αγιογραφιών: