Την ίδια εποχή που ο Νικηφόρος είδε για πρώτη φορά τον ήλιο της Ανατολίας, ο κόσμος του Ισλάμ βρίσκεται σε κρίση. Οι Bεδουίνοι του σιίτη Χαλίφη Abdullāh al-Mahdi Billah σαρώνουν τη βόρεια Αφρική, απειλώντας τους Αββασίδες ακόμα και στην Αίγυπτο.
Ο Χαλίφης είχε φτάσει αποδιωγμένος με τον πατέρα του στην Αλγερία από τον Λεβάντε, όπου εκπληρώνοντας την προφητεία ότι «ο Μεσσίας, Mahdi, θα φτάσει από τη Συρία» ίδρυσαν το Χαλιφάτο των Φατιμιδών. Ο Billah διεκύρηττε ότι κατάγεται από την Fāṭimah, τη μικρότερη κόρη του Προφήτη.
Εκτός από την Αίγυπτο, οι επιχειρήσεις των Αράβων στην Αυτοκρατορική Σικελία θα κρατήσουν 100 χρόνια. Οι Συρακούσες θα πέσουν το 878 και το Ταυρομένιον το 962.
Από τις περιοχές που κατέκτησαν στη Σικελία στέλνεται στους Φατιμίδες σκλάβος μισθοφόρος, ghulām, o Jawhar al-Rūmī· «ο Ρωμαίος», πιθανότατα ελληνικής καταγωγής. Επιδεικνύοντας στρατηγικές ικανότητες γρήγορα θα γίνει αρχιστράτηγος του Χαλιφάτου. Το ίδιο έτος με την κατάληψη της Αντιοχείας από τον Νικηφόρο, το 969, θα μπει θριαμβευτής στο Κάϊρο, επεκτείνωντας την κυριαρχία της Δυναστείας κοντά στους Άγιους Τόπους.
Ήταν βέβαιο ότι Αυτοκρατορία και Φατιμίδες θα συναντηθούν.
Αλλά η Ρωμανία ευημερούσε πίσω από δύο διαδοχικά ορεινά όρια. Τον Άμανο στη Συρία και τον Ταύρο στην Κιλικία. Στην Αντιόχεια ήδη στάθμευε ένα πανάκριβο Ταγματικό επαγγελματικό σώμα 4.000 ανδρών. Προασπίσιμο όριο πέραν της Αντιοχείας δεν υπήρχε. Στις πεδιάδες της Συρίας χωρίς τη σύμπνοια των Ανατολικών και αραβοφώνων Χριστιανών, οι επιχείρησεις δεν θα είχαν κανένα όφελος. Αλλά ο «Περιούσιος λαός» δε μπορούσε να τα βρεί ούτε με τους Μονοφυσίτες που κουβάλησε ο Νικηφόρος στην Κωνσταντινούπολη· πόσο μάλλον με ένα μεικτό, αραβόφωνο Χριστιανικό και Μουσουλμανικό πληθυσμό.
Εκτός αν… ο Πατριάρχης Πολύευκτος συναινούσε στις προθέσεις του Φωκά για ένα Χριστιανικό Ιερό πόλεμο με τους πολεμιστές ισομάρτυρες. Αλλά ήταν αμετακίνητος. Ο Πάπας, αργότερα, δεν θα συμμεριστεί τις ευαισθησίες των Ορθοδόξων διεκδικώντας για τους Σταυροφόρους τη συγχώρεση.
Όσο για τους Φατιμίδες, προσπάθησαν και ηττήθηκαν δις με τον Jawhar. Από τους ίδιους τους Μουσουλμάνους. Η Συρία είχε τον δικό της, ιδιαίτερο ψυχισμό και δεν ήταν διατεθειμένη να παραδωθεί στους επίδοξους κατακτητές· που δεν μπορούσαν να την πάρουν με τη βία, καθώς δε διέθεταν τις ατέλειωτες στρατιές του Πομπηίου, του Χοσρόη ή του Αλέξανδρου του Μέγα.
Ibn Ṭūlūn, Κάϊρο, 9ος
Ἑλληνική Ἱστορία 
Ένα Σχόλιο Προσθέστε το δικό σας