Η Βέρροια, όπως ονόμαζαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι το Χαλέπι, έπεσε πιο εύκολα από ό,τι αναμενόταν. Ο Νικηφόρος Φωκάς, σύμφωνα με τον Θεοδόσιο Διάκονο, διακήρυττε στους στρατιώτες του ότι η Κρήτη όπως και άλλες περιοχές, «Ῥώμης ύπῆρχον πατρικῆς κατοικία καί δεσποτῶν γῆ». Ο Νικηφόρος απεκόμισε από το Χαλέπι πλούσια λάφυρα, όμηρους για λύτρα, σκλάβους και ένα ονομαστό κειμήλιο του Ιωάννη του Προδρόμου.
Για τον κόσμο του Ισλάμ η άλωση του κραταιού κέντρου ήταν ένα σοκ. Μετά την Κρήτη ο «Λευκός θάνατος των Σαρακηνών» ήταν στην Άνω Μεσοποταμία· ως τα βάθη της Ασίας και το Khurasan οι Ιμάμηδες διαλαλούσαν το όνομα του ανακατωμένο με ύβρεις και ζητούσαν από τον Αλλάχ να τον τιμωρήσει. Καθ’ όπως στις Χριστιανικές εκκλησίες του Rûm αναφωνούσαν παλιότερα για τον Κρούμο και τους Χάνους.
Όταν ο Νικηφόρος έφτασε με τα λάφυρα στην Καισαρεία το 963, έφτασαν και τα δυσάρεστα νέα από τη Βασιλεύουσα. Ο βασιλεύς Ρωμανός είχε πεθάνει. Άρξας των δραματικών γεγονότων που θα τον οδηγούσαν στο θρόνο της Αυτοκρατορίας ο Φωκάς κίνησε με στρατό για την Πόλη.
O Εμίρης της Συρίας, ο υπερήφανος al-Taghlibi που από τις επιτυχίες του απέκτησε τον τίτλο «Ξίφος της Δυναστείας» – Sayf ud-Dawla – θεώρησε ότι ήταν καλή ευκαιρία να αντεπιτεθεί. Ο Δομέστιχος Νικηφόρος βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη. Πέρασε τα στενά των Πύλών της Κιλικίας στην οροσειρά του Ταύρου και ξεχύθηκε στις αφύλακτες Ακριτικές πόλεις λεηλατώντας και καίγοντας το Ρωμαϊκόν.
Ενόσω όμως ο Εμίρης βρισκόταν στην ενδοχώρα της Καππαδοκίας ο Στρατηγός Ιωάννης Τζιμισκής, υπασπιστής του Νικηφόρου και έμπειρος Ακρίτης έσπευσε και απέκλεισε τις Πύλες της Κιλικίας.
Οι αξιωματούχοι του Sayf επέμειναν οι δυνάμεις των Αράβων που αριθμούσαν σε 10.000 να μην επιστρέψουν από τον ίδιο δρόμο. Τελικά μόνον το 1/3 επέστρεψε, αλλιώς και ασφαλώς στην Ταρσό: Ο Sayf με 7.000 έπεσε σε ενέδρα στις Πύλες της Κιλικίας. Με εκατοντάδες απώλειες, 5.000 Αραβες υπό καταδίωξη κατέληξαν σε έναν απόκρημνο λόφο κοντά· ενώ ο Εμίρης με ένα από τα αποσπάσματα του ιππικού κάλπασε για την Ταρσό, αφήνοντας πίσω έναν ανεκτίμητο θησαυρό από λάφυρα.
Οι Άραβες στο λόφο ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Γρήγορα ο Τζιμισκής τους κύκλωσε με το ιππικό.
Τότε διέταξε να ξεπεζέψουν. Σταθερά, μαζί με τους στρατιώτες του άνοιγε δρόμο προς την κορυφή σφάζοντας και ποδοπατώντας, αφήνοντας πίσω του κόκκινες πλαγιές. Έκτοτε ο λόφος ονομάστηκε «Βουνό του Αίματος».
«…οὓς καὶ περιστοιχίσας ὁ Ἰωάννης, ὅτι μὴ μεθ’ ἵππων οἷός τε ἦν αὐτοῖς συμβαλεῖν, πεζεῦσαι προστάξας τοὺς στρατιώτας ἄνεισι μετ’ αὐτῶν πεζὸς καὶ αὐτός.
καὶ καταγωνισάμενος πάντας ἀπέσφαξε, νῶτα μηδενὸς δεδωκότος, ὡς ῥεῦσαι διὰ τοῦ πρανοῦς εἰς τὸ πεδίον τὸ αἷμα ποταμηδόν, καὶ ἀπὸ τούτου τοῦ συμπτώματος κληθῆναι τὸν βουνὸν βουνὸν αἵματος.»Σκυλίτζης, Σύνοψις
Ήταν ένα μακελειό. Ακόμα και για τις συνθήκες της εποχής και τον τρόπο που διεξαγόταν ο πόλεμος, ο Στρατηγός θα έπαιρνε ομήρους, σκλάβους, αιχμαλώτους· θα άφηνε και κάποιους ελεύθερους. Αλλά οι εντολές ήταν σαφείς. Οι Άραβες πρέπει να σταματήσουν τις επιδρομές ένθεν του Ταύρου. Οι άμυνές τους να αδυνατήσουν. Η Κιλικία να πέσει. Καταδιώκοντας τα υπολείμματα της στρατιάς του Sayf ο Τζιμισκής έφτασε στη Μόψο της Κιλικίας. Πολιόρκησε την πόλη για ένα μήνα αλλά ήταν σχεδόν Χειμώνας. Οι προμήθειες λίγες. Άσχημα για τους πολιορκούμενους αλλά ακόμη χειρότερα για τους πολιορκητές.
Ο Τζιμισκής έλυσε την πολιορκία και ετοιμάστηκε για τον δρόμο της επιστροφής στην Καισαρεία. Φεύγοντας γκρέμισε τελείως τις οχυρώσεις του λιμανιού· και έστειλε μύνημα ότι θα γυρίσει να τους σκοτώσει όλους.
Φρούριο πάνω από την Λίμνη Βαν· η αρχαία Θωσπῖτις
Ἑλληνική Ἱστορία 
Ένα Σχόλιο Προσθέστε το δικό σας