Τo χαράτσι, από ό,τι αναφέρει ο Θεόδωρος Σπανδούνης το 1519, ήταν η μεγαλύτερη πρόσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στο έργο του
«De la origine deli imperatori Ottomani» – Περί τῆς προελεύσεως τῶν Ὀθωμανῶν βασιλέων – ο Κωνσταντινουπολίτης πατριώτης όπως συστήνεται, δίνει τις προσόδους επικαλούμενος πλήρη φερεγγυότητα.
Το haraç από τους αλλόπιστους ήταν 1.500.000 χρυσά δουκάτα ή sultani, ο φόρος στα ζωντανά μουσουλμάνων και μη 1.000.000, τελωνεία και δασμοί 700.000 κλπ.
Η επικράτεια ήταν χωρισμένη σε σαντζάκια (sancak) και οι επικεφαλής Sancakbeyi ή Φλαμπουράρηδες μάζευαν τους φόρους για τον περιφερειακό Πασά που κατέληγαν στο θησαυροφυλάκιο της Πύλης. Αργότερα τους φόρους μάζευαν οι Κοτσαμπάσηδες, που μπορεί να ήταν αλλόπιστοι προεστοί.
Εκτός από το κρατικό θησαυροφυλάκιο υπήρχε και το θησαυροφυλάκιο του Σουλτάνου καθώς και πλήθος φόρων κατευθυνόμενων εκεί. Ο αξιωματούχος του ήταν υποχρεωμένος να μεταφέρει εντός 100.000 αργυρά άσπρα (akçe) ημερησίως, αλλιώς έχανε το κεφάλι του.
Επί Σελήμ Α΄, άνευ Μέσης Ανατολής και Αιγύπτου, ο Σπανδούνης καταγράφει ότι οι Χριστιανοί υπόχρεοι σε χαράτσι ανέρχονταν σε 1.300.000, άρρενες από ~12 ετών. Η κρατική πρόσοδος έφτανε τα 12.000.000 δουκάτα με κορυφαίο το χαράτσι που αφορούσε τους μη Μουσουλμάνους raya.
Τα έξοδα της Πύλης αύξαναν 32.000 παρεπιδημούντες την Αυλή: υψηλοί και χαμηλόβαθμοι αξιωματούχοι, φροντιστές, υπηρέτες, τεχνίτες κλπ που πληρώνονταν από το κρατικό ταμείο. Ο λατινοτραφής, καταγόμενος από Βυζάντιους άρχοντες Σπανδούνης εύρισκε ότι ήταν πολύ περισσότεροι από τους αναλόγους στας Ευρωπαϊκάς Αυλάς.
Κωνσταντινούπολις, μινιατούρα από οθ. χειρόγραφο, 16ος
Theodore Spandounes: On the Origins of the Ottoman Emperors
Ἑλληνική Ἱστορία 